آلیاژهای نیکل – تیتانیوم بیشترین استفاده را در این میراگر ها دارند . ساختار میکروسکپی آلیاژ بکار رفته نیکل – تیتانیوم شامل دو فاز است، یکی فازآستنیت که در سطح انرژی بالا پایدار است و کرنش کمی دارد. دیگری فاز مارتنزیت که در سطح انرژی پایین پایدار است و کرنش تغییر فاز در آن روی میدهد. تغییر فاز مارتنزیتی یک تغییر فاز جامد – جامد بدون دیفیوژن (نفوذ بین فازها ) است تغییر فرم میکروسکپی و ماکروسکپی آلیاز را در بر دارد و با حرارت دادن قابل بازگشت میباشد. این میراگرها در کنترل لرزه ای موضعی کاربرد دارند.
